Հո­րից ա­մա­չե՛ք պոռն­կու­թյան հա­մար, բոզ կնոջ ե­րե­սին նա­յե­լու հա­մար, ազ­գա­կա­նից ե­րես թե­քե­լու հա­մար, մե­կի բա­ժի­նը կամ նրան տր­վա­ծը խլե­լու հա­մար, ա­մուս­նա­ցած կնո­ջը ակ­նա­պիշ նա­յե­լու հա­մար, նրա սպա­սու­հուն հե­տամ­տե­լու, ա­ռա­վել ևս նրա ան­կող­նուն մո­տե­նա­լու հա­մար։

Հո­րից ա­մա­չե՛ք պոռն­կու­թյան հա­մար, դա­տա­վո­րից և իշ­խա­նից` հան­ցան­քի հա­մար, ժո­ղո­վա­կան­նե­րից և ժո­ղովր­դից` ա­նօ­րի­նու­թյան հա­մար, ըն­կե­րո­ջից և բա­րե­կա­մից` զր­կանք­նե­րի հա­մար, պան­դխ­տու­թյան վայ­րում` գո­ղու­թյան հա­մար, Աստ­ծու ճշ­մար­տու­թյու­նից և ուխ­տից` ստու­թյան հա­մար, ու­րիշ­նե­րի հա­ցի վրա ձեռք դնե­լու հա­մար, տա­լու և առ­նե­լու մեջ նա­խա­տինք կրե­լու հա­մար, ող­ջույ­նին ի պա­տաս­խան ձեր լռու­թյան հա­մար։

Մե­ղա­վոր­նե­րի որ­դի­նե­րի ժա­ռան­գու­թյու­նը կոր­չում է, բայց նրանց սերն­դի հետ միշտ մնում է նա­խա­տին­քը։ Որ­դի­նե­րը մե­ղադ­րում են ամ­բա­րիշտ հո­րը, ո­րով­հետև նրա պատ­ճա­ռով նա­խա­տինք են կրում։ Վա՜յ ձեզ, ամ­բա­րիշտ մար­դիկ, որ լքել եք բարձ­րյալ Աստ­ծու օ­րեն­քը։

Ոս­կին և ար­ծա­թը հաս­տա­տուն են պա­հում ոտ­քե­րը, բայց ըն­տիր խոր­հուրդն այս եր­կու­սից ա­ռա­վել է հա­մար­վում։ Հարս­տու­թյու­նը և ու­ժը հպար­տու­թյուն են տա­լիս սր­տին, բայց բո­լո­րից ա­ռա­վել է եր­կյու­ղը Տի­րո­ջից։ Ով եր­կյուղ ու­նի Տի­րո­ջից, նա պա­կա­սու­թյուն չի զգա։

Գի­նին և եր­գը ու­րա­խաց­նում են սիր­տը, բայց ի­մաս­տու­թյան սե­րը եր­կու­սից էլ ա­ռա­վել է։ Սրինգն ու տա­վի­ղը հա­ճե­լի են դարձ­նում նվա­գը, բայց քաղցր լե­զուն եր­կու­սից էլ ա­ռա­վել է։

Մեծ աշ­խա­տանք է սահ­ման­ված ա­մեն մար­դու հա­մար, և ծանր լուծ է դր­ված մար­դու որ­դի­նե­րի վրա ի­րենց մո­րից ել­նե­լու օ­րից մինչև բո­լո­րի մոր ծո­ցում թաղ­վե­լու օ­րը։

Օ­րենս­գե­տը կքն­նի ի­մաս­տու­թյու­նը և կպա­րա­պի ու կհմ­տա­նա իր բո­լոր նա­խորդ­նե­րի մար­գա­րեու­թյուն­նե­րի մեջ։

Ով Տի­րո­ջից երկն­չում է, խրատ կս­տա­նա, և ով­քեր ա­ռա­վոտ կա­նուխ դի­մում են նրան, հա­ճու­թ­յուն կգտ­նեն։ Ով օ­րենք է փնտ­րում, կլց­վի նրա­նով, և ով կեղ­ծա­վո­րու­թ­յուն ա­նի, նրա­նո՛վ կգայ­թակղ­վի։

Ա­սա՛ գլ­խա­վո­րը, քիչ խոս­քով` շա­տը։ Ե­ղի՛ր նրա նման, ով ի­մա­նում է, բայց լուռ է լի­նում։ Մե­ծա­մեծ­նե­րին մի՛ հա­վա­սար­վիր, և ուր նրանք խո­սում են, մի՛ շա­ղակ­րա­տիր։ Ո­րո­տից ա­ռաջ փայ­լակն է շուտ երևում, իսկ ա­մոթ­խա­ծից ա­ռաջ շնորհն է շտա­պում։

Գի­նու մոտ քեզ քաջ մի՛ ցույց տուր, քան­զի գի­նին կոր­ծա­նել է շա­տե­րին։ Ինչ­պես քու­րան փոր­ձում է սրի ծայ­րի ջր­դեղ­ված լի­նե­լը, այդ­պես էլ գի­նին հպարտ­նե­րի սիր­տը փոր­ձում է վե­ճով։ Գի­նին հա­վա­սար է մար­դու կյան­քին, ե­թե այն խմում ես չա­փով։